(uwarstwienie społeczne) – układ nierówności społecznych opartych na hierarchii grup (klas lub warstw), występujących w obrębie społeczeństwa.

układ powiązanych ze sobą grup społecznych.

kultura grupy społecznej, której normy, wartości i zwyczaje odbiegają od obowiązujących ogół społeczeństwa.

zwierzchnictwo. Suwerenność zewnętrzna oznacza niezależność państwa od władzy innych państw, suwerenność wewnętrzna, że władza państwowa jest najwyższą władzą na danym terytorium. Organy władzy suwerennej mogą jednak dobrowolnie przyjąć na siebie pewne zobowiązania, rezygnując z części swej suwerenności.

system polityczny, w którym rząd jest powoływany i odwoływany przez parlament. W systemie tym rząd jest ściśle podporządkowany parlamentowi, który na bieżąco kontroluje poczynania ministrów bądź nawet bezpośrednio narzuca im swoją wolę. Prezydent w systemie parlamentarnym nie odgrywa większej roli, jest wybierany przez parlament, a jego uprawnienia mają charakter formalny…

mechanizm rywalizacji bądź współpracy partii politycznych uczestniczących w walce o zdobycie władzy i jej utrzymanie. Systemy partyjne najczęściej klasyfikuje się ze względu na liczbę partii obecnych na scenie politycznej w danym kraju. Wyróżniamy zatem system wielopartyjny, w którym działa wiele silnych partii, a władzę najczęściej zdobywa koalicja kilku z nich,…

system polityczny, w którym prezydent jest nie tylko głową państwa, ale pełni równocześnie funkcję premiera (tak dzieje się w Stanach Zjednoczonych). Prezydent jest wybierany w wy- borach powszechnych i dysponuje realną władzą. W systemie prezydenckim dochodzi do jednoznacznego rozdzielenia władzy ustawodawczej i wykonawczej: zadaniem parlamentu jest stanowienie prawa, natomiast jego…

religijne prawo muzułmańskie, zawarte między innymi w Koranie, które dotyczy obowiązków względem Allacha i reguł postępowania wobec współwyznawców.

ustrój, w którym władza należy do ekspertów: specjalistów z dziedziny organizacji pracy, ekonomistów, socjologów itp., zarządzających państwem bez pomocy polityków i bez konsultowania swoich decyzji z obywatelami.

systematyczne wykorzystywanie przemocy w celu realizacji swoich zamierzeń politycznych. Akty terroru nie muszą być wymierzone w osoby, które terroryści uznają za wrogów – często ich ofiarą padają niewinni przechodnie czy pasażerowie samolotu. Terroryści, działając w ten sposób, chcą przyciągnąć uwagę opinii publicznej i wymusić realizację swych postulatów.