Po II wojnie światowej niemiecka gospodarka leżała w gruzach. Wojna oraz hitlerowska taktyka spalonej ziemi zniszczyły 20% wszystkich budynków mieszkalnych. Produkcja żywności na jednego mieszkańca w 1947 roku wynosiła tylko 51% poziomu z 1938 roku, a oficjalne racje żywnościowe ustalone przez władze okupacyjne wahały się między 1040 a 1550 kalorii dziennie. Produkcja przemysłowa w 1947 roku wynosiła zaledwie jedną trzecią poziomu z 1938 roku. Ponadto znaczna część niemieckich mężczyzn w wieku produkcyjnym była martwa[1]. W tamtym czasie sądzono, że Niemcy Zachodnie będą musiały stać się największym klientem amerykańskiego państwa opiekuńczego; jednak dwadzieścia lat później niemieckiej gospodarce zazdrościła większość świata. A niecałe dziesięć lat po wojnie mówiło się już o niemieckim cudzie gospodarczym.