Liberum veto
- (łac. dosł. wolne „nie pozwalam”) – zasada jednomyślności sejmu, obowiązująca w teorii od XVI wieku, w praktyce stosowana od 1652 r. (poseł z ziemi upickiej na Litwie, Władysław Siciński, sprzeciwił się przedłużeniu obrad sejmu ponad przewidziany okres, co zostało uznane przez marszałka sejmu za brak jednogłośności). Liberum veto pozwalało na skutek protestu jednego posła na zerwanie sejmu i unieważnienie jego uchwał, a czasem też niedopuszczenie do jego zebrania się.
