Jednym z ważniejszych wydarzeń okresu powojennego okazał się sukces rewolucji komunistycznej w Chinach. Kraj ten od 1911 roku przeżywał czas wojny domowej. Likwidacja cesarstwa nie doprowadziła do uspokojenia sytuacji, tylko rozpoczęła zbrojny konflikt między republikańsko‑narodowym Kuomintangiem z Sun Jat‑senem czele (później z Czang Kaj‑szekiem) a siłami Komunistycznej Partii Chin (KPCh), na której lidera wyrósł Mao Zedong (Mao Tse‑tung). Ze względu na agresję japońską w latach 30. XX wieku oba ugrupowania zawarły pokój i podjęły walkę ze wspólnym wrogiem. Jednak po zakończeniu II wojny światowej na Dalekim Wschodzie konflikt wewnętrzny rozgorzał na nowo. Partyzantka komunistyczna, wykorzystując populistyczne hasła przeprowadzenia rewolucji chłopskiej, zdobywała zwolenników na wsi, ale też wielu dotychczasowych członków Kuomintangu decydowało się na przyłączenie do komunistów.

W ciągu ostatniego stulecia Chiny przeszły przez bolesny, brutalny i nieprzewidywalny proces przemiany, którzy przekształcił organizację państwa, strukturę społeczeństwa, jego kulturę i świadomość. Chiny wyewoluowały z wieloetnicznej patriarchalnej monarchii absolutnej rządzonej przez klan cesarki (zwanej Cesarstwem Wielkiej Jasności, Da Qing) w nowoczesne centralistyczne autorytarne państwo rządzone przez Chińską Partię Komunistyczną (zwane Chińską Republiką Ludową).