Zgodnie z koncepcją Carla von Clausewitza wojna jest przedłużeniem polityki. Jeśli prześledzimy historię ludzkości, często możemy odnieść wrażenie, że jest ona historią wojen. Wydaje się, że dzięki wojnom można było likwidować spory, choć przecież większość działań zbrojnych kończyła się porozumieniem stron. Walka mogła na pewno wymuszać zgodę strony słabszej, ale czy wymuszona zgoda to rozwiązanie problemu? Również obecnie użycie siły jako metoda rozwiązywania sporów ma zarówno swoich zwolenników, jak i przeciwników, których liczba rośnie wraz z brutalizacją działań zbrojnych. Niezmiernie trudno określić, kiedy narodził się ruch antywojenny, ale wiadomo, że rozwinął się w XX w. Już V w. p.n.e. grecki poeta Arystofanes napisał komedię Lizystrata opisującą układ kobiet z walczących ze sobą miast, które postanowiły wstrzymać się od współżycia seksualnego ze swoimi mężami do czasu, aż ci zawrą pokój. Tego rodzaju działania można było obserwować w kolejnych wiekach i konfliktach, aż do narodzin pacyfizmu.