Epokę Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej dzielą na kolejne etapy jej historii kryzysy społeczno‑polityczne. Jednym z nich był ten, który miał miejsce w marcu 1968 roku. Jest on specyficznym i skomplikowanym w swoich źródłach kryzysem, bo nie miał przebiegu podobnego do wcześniejszych, kiedy to zbuntowani robotnicy wychodzili na ulice albo strajkowali w zakładach. Wydarzenia marca 1968 r. to przede wszystkim bunt polskiej młodzieży, młodych robotników i studentów. Wśród zatrzymanych wówczas przez Milicję Obywatelską uczestników protestów było około 950 robotników poniżej 30‑tego roku życia i 550 studentów. Lawinę protestów, która rozpoczęła się po tym, jak władze komunistyczne zakazały wystawiania spektaklu Dziady Adama Mickiewicza w reżyserii Kazimierza Dejmka, komuniści wykorzystali do zorganizowania antyinteligenckiej oraz antysemickiej nagonki. Efektem tych wydarzeń stała się m.in. masowa emigracja z kraju obywateli polskich pochodzenia żydowskiego.