W czerwcu 1976 r. w Radomiu, Ursusie, Płocku i wielu innych miastach w Polsce wybuchły strajki. Robotnicy odeszli od maszyn na znak sprzeciwu wobec podwyżek cen. W Radomiu robotnicy podpalili komitet wojewódzki Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Władze PRL brutalnie stłumiły protesty. Strajkujący robotnicy byli bici, aresztowani, wyrzucano ich z pracy. Na pomoc represjonowanym robotnikom ruszyli przedstawiciele warszawskiej inteligencji, pamiętający wydarzenia z przełomu lat 60. i 70. W 1968 r. protesty studentów na Uniwersytecie Warszawskim nie spotkały się z poparciem robotników, a w 1970 r. robotników strajkujących na Wybrzeżu niewystarczająco wsparła inteligencja. Tym razem miało być inaczej. Warszawscy studenci i intelektualiści założyli Komitet Obrony Robotników, który zapewniał represjonowanym pomoc lekarską, prawną i finansową. 🔹 Czym różni się opór społeczny od zorganizowanej opozycji? 🔹 Dlaczego rewolucje wybuchają, gdy władza jest słaba? 🔹 Co wyniknęło z działań KORu i innych organizacji opozycyjnych wobec władz PRL?