Ten artykuł dotyczy filozoficznego i politycznego pojęcia umowy społecznej, tzw. kontraktualizmu, a nie prawnej teorii kontraktów czy zobowiązań w ramach choćby dogmatyki prawa cywilnego.

Scenariusz lekcji podejmującej tematykę wsparcia prywatnego, organizacji non-profit, przyjaźni, empatii, organizacji społecznych oraz aktywności obywatelskiej w życiu publicznym.

Konrad Janowski i Michał Łuczewski[1] oraz Jadwiga Staniszkis, do których obserwacji się odnoszę, trafili w samo sedno, interpretując problem dobra wspólnego i możliwości jego poznania jako ściśle związany ze sporem między realizmem a nominalizmem filozoficznym. Jestem przekonany, że mają rację i że jest dokładnie tak: jeśli stanowisko filozoficznego realizmu jest uzasadnione, wówczas obiektywne dobro wspólne istnieje i jest poznawalne. Jeżeli jednak rację ma nominalizm, wówczas obiektywne dobro wspólne jest niemożliwe, istnieją wyłącznie subiektywne dobra jednostkowe, a „wspólne“ dobro jest tylko ich „sumą“.

Chociaż życie społeczne jest rzeczywistością duchową, to jednak wi- docznym jego przejawem są liczne i zróżnicowane stosunki społeczne, uchwytne w doświadczeniu zewnętrznym. Wszelkie więc badania życia społecznego bądź empiryczne, bądź spekulatywne sięgnąć muszą do analizy stosunków społecznych.

Rozmowa Cezarego Łasiczki z prof. Jackiem Hołówką w audycji OFF Czarek.