Według szacunkowych danych Polonia stanowi 1/3 narodu polskiego. Oznacza to, że około 21 mln osób poczuwających się do narodowości polskiej mieszka poza granicami naszej ojczyzny. Ich tożsamość narodowa – związki z krajem, znajomość języka polskiego i polskiej kultury – jest różna. Zgodnie z art. 6 Konstytucji RP Rzeczpospolita Polska udziela pomocy Polakom zamieszkałym za granicą w zachowaniu ich związków z narodowym dziedzictwem kulturalnym.

Trudno ocenić, ilu Polaków mieszka poza granicami naszego kraju. Aby to oszacować, stosuje się różne kryteria – urodzenie w Polsce, pochodzenie, znajomość języka polskiego, a nawet deklarowaną świadomość pochodzenia. Nie we wszystkich państwach prowadzone są spisy ludności, czasem przeprowadzane są tylko szacunki. Najczęściej wskazuje się, że poza Polską żyje 18–20 milionów Polaków i osób polskiego pochodzenia. Jedna trzecia tej grupy to osoby urodzone w Polsce, pozostali to osoby polskiego pochodzenia o różnym stopniu więzi z polskością.

Migracja Polaków do Wielkiej Brytanii po wstąpieniu Polski do Unii Europejskiej w 2004 r. była jedną z największych migracji w powojennej historii zarówno Polski, jak i kraju przyjmującego. Wedle różnych szacunków w ciągu pierwszych trzech lat od akcesji na Wyspy wyjechało od 400 tys. (dane brytyjskiego Office for National Statistics) do ponad miliona naszych rodaków (Ośrodek Badań nad Migracjami Uniwersytetu Warszawskiego). Wielka Brytania była jednym z trzech krajów „starej Unii”, które pozwoliły nowym migrantom z Unii Europejskiej bez przeszkód osiedlać się i pracować – kraje takie jak Francja i Niemcy wprowadziły tzw. okresy przejściowe, czyli ograniczenia opóźniające to prawo.

Zobacz w Encyklopedii PWN