Powszechny entuzjazm odbudowy Warszawy nie był wcale wymysłem komunistycznej propagandy. Decyzję o odbudowie podjął Stalin, ale to zapał Polaków sprawił, że została zrealizowana.

Z punktu widzenia realizacji celów Rządu Rzeczypospolitej na uchodźstwie sytuacja geopolityczna Polski była od 1943 r. niekorzystana. Brak relacji dyplomatycznych ze Związkiem Sowieckim stawiał pod znakiem zapytania zachowanie się „sojusznika naszych sojuszników” po wkroczeniu na ziemie przedwojennej Polski. Gdy Armia Czerwona rozpoczęła zajmowanie tych terenów, otworzył  się nowy etap w historii polskiego podziemia. Armia Krajowa, czyli Wojsko Polskie w konspiracji przystąpiła do realizacji planu Akcji „Burza”. Nie osiągnęła ona jednak zakładanych celów politycznych i wojskowych. Zapraszamy do obejrzenia i wysłuchania rozmowy z dr. Sławomirem Poleszakiem, historykiem z Instytutu Studiów Politycznych PAN i Ośrodka „Brama Grodzka – Teatr NN”, badaczem polskiego podziemia niepodległościowego.

SPOTKANIA Z KLIO: z Konstantym Gebertem, autorem książki „Ostateczne rozwiązania. Ludobójcy i ich dzieło” rozmawiał Adam Puławski

Przez całe lata 60. władze PRL ograniczają wolność obywateli. Proces ten szczególnie dotyka inteligencję i młodzież studencką, wśród których narasta bunt wobec władz PZPR. Jesienią 1967 r. w Teatrze Narodowym w Warszawie ma miejsce uroczysta premiera "Dziadów" Adama Mickiewicza w reżyserii Kazimierza Dejmka. Spektakl ma uświetnić obchody 50. rocznicy rewolucji październikowej. Inscenizacja nie podoba się władzy. PZPR uznaje przedstawienie za antyradzieckie, Ministerstwo Kultury i Sztuki zdejmuje "Dziady" za afisza. Decyzja rozpoczyna bunt studentów. 8 marca, w proteście przeciwko działaniom władz i w obronie represjonowanych kolegów studenci zwołują wiec na dziedzińcu UW. 🔹 Czy "polski" Marzec wpisuje się w obserwowany na całym świecie bunt pokoleniowy, który miał miejsce w 1968 roku? 🔹 Co wspólnego ma przedstawienie "Dziadów" z wojną izraelsko-arabska, tzw. wojną 6-dniową? 🔹 Jakie lekcje z Marca 1968 roku wynikają dla polskiego społeczeństwa?

W czerwcu 1976 r. w Radomiu, Ursusie, Płocku i wielu innych miastach w Polsce wybuchły strajki. Robotnicy odeszli od maszyn na znak sprzeciwu wobec podwyżek cen. W Radomiu robotnicy podpalili komitet wojewódzki Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Władze PRL brutalnie stłumiły protesty. Strajkujący robotnicy byli bici, aresztowani, wyrzucano ich z pracy. Na pomoc represjonowanym robotnikom ruszyli przedstawiciele warszawskiej inteligencji, pamiętający wydarzenia z przełomu lat 60. i 70. W 1968 r. protesty studentów na Uniwersytecie Warszawskim nie spotkały się z poparciem robotników, a w 1970 r. robotników strajkujących na Wybrzeżu niewystarczająco wsparła inteligencja. Tym razem miało być inaczej. Warszawscy studenci i intelektualiści założyli Komitet Obrony Robotników, który zapewniał represjonowanym pomoc lekarską, prawną i finansową. 🔹 Czym różni się opór społeczny od zorganizowanej opozycji? 🔹 Dlaczego rewolucje wybuchają, gdy władza jest słaba? 🔹 Co wyniknęło z działań KORu i innych organizacji opozycyjnych wobec władz PRL?