Wrogość między Polakami i Ukraińcami była wypadkową kilku czynników. Przed wojną przyczyniły się do niej walki o Lwów i Galicję Wschodnią z lat 1918–1919, a potem niespójna polityka narodowościowa II Rzeczypospolitej. W czasie II wojny światowej Polacy i Ukraińcy stanęli po różnych stronach barykady. Działali w imię własnych interesów narodowych, które niekoniecznie były zbieżne. Początkowo Ukraińcy upatrywali sojusznika w III Rzeszy. Zakładali, że pomoże im ona zbudować własne państwo, podczas gdy Polacy widzieli w nazistowskich Niemczech agresora i głównego wroga. Z kolei Sowieci dla Polaków z najeźdźców poprzez koalicjantów przeistoczyli się w „sojusznika naszych sojuszników”, natomiast dla Ukraińców przez całą wojnę pozostawali głównym zagrożeniem. Koniec wojny sprawił, że zarówno dla Polaków, jak i Ukraińców Sowieci stali się wspólnym wrogiem. Dopiero taka perspektywa otworzyła drogę do porozumienia. Wcześniejsze próby z okresu wojny kończyły się fiaskiem. Zapraszamy na rozmowę z dr. Mariuszem Zajączkowskim, pracownikiem Instytutu Studiów Politycznych Polskiej Akademii Nauk, znawcą stosunków polsko-ukraińskich z lat 1939–1947.