Poznam pojęcia grupy i więzi społecznych oraz źródła legitymizacji władzy, nauczę się interpretować akty prawne.

Umowa społeczna, nazwa teorii, która ma wyjaśnić podstawy polityczne władzy państwowej

Przepisy, normy, regulaminy – wszystko to jawi się jako nieżyciowe i sztuczne. Prawo nas ogranicza, sprawia, że nie jesteśmy zupełnie wolni. Ponadto, prawo zawsze ustanawia ktoś inny – nie pytając nas o zdanie. Spróbuj wyobrazić sobie jednak świat, w którym nie istnieje prawo. Czy taki świat byłby możliwy? Czy byłby lepszy? Cyceron, rzymski filozof, stwierdził kiedyś: Bądźmy niewolnikami prawa, abyśmy mogli być wolni. Czy takie stwierdzenie cię przekonuje?

Uczciwa umowa polega chociażby na tym, że obydwie strony dobrowolnie i świadomie umawiają się na coś. Na przykład na wymianę książek. Czymś osobliwym byłaby sytuacja, gdy ktoś podejmuje takie zobowiązanie za inną osobę, nie pytając jej o zdanie. Jeśli mama w imieniu dziecka pożycza komuś jego ulubioną książkę, może to zostać uznane przez dziecko za nadużycie i w takim przypadku na pewno zostanie zapytana, jakim prawem to zrobiła. Taką osobliwą umową jest umowa społeczna – nikt nie pytał poszczególnych osób, czy się na nią zgadzają, a mimo tego, niektórzy filozofowie uważają, że obowiązuje ona wszystkich ludzi. Warto zastanowić  się, czy każdy rodzaj umowy wymaga indywidualnej zgody.

Mówiąc o koncepcji umowy społecznej, wchodzimy w wielowiekowy spór dotyczący tego, czy publiczna władza i prawo mają źródła w wewnętrznej naturze człowieka lub w prawie boskim czy też są konsekwencją umowy zawieranej przez ludzi z określonych, racjonalnych powodów. Koncepcje umowy w wersjach powstałych w czasach nowożytnych wiążą się z założeniem, że ludzie, którzy pierwotnie żyją w tzw. stanie natury, dobrowolnie porzucają ten stan i właśnie na drodze umowy przechodzą do życia w zorganizowanym społeczeństwie.

Rozmowa Karoliny Lewickiej z Błażejem Lenkowskim w audycji Sprawy Różne.

Wśród wielu wydarzeń politycznych i społecznych, a przede wszystkim w obliczu piłkarskich mistrzostw, bez większego echa przeszła wiadomość o „narodzinach” państwa Asgardia. A przecież to nie byle jaki kraj! To państwo, które istnieje w kosmosie!