Przez całe lata 60. władze PRL ograniczają wolność obywateli. Proces ten szczególnie dotyka inteligencję i młodzież studencką, wśród których narasta bunt wobec władz PZPR. Jesienią 1967 r. w Teatrze Narodowym w Warszawie ma miejsce uroczysta premiera "Dziadów" Adama Mickiewicza w reżyserii Kazimierza Dejmka. Spektakl ma uświetnić obchody 50. rocznicy rewolucji październikowej. Inscenizacja nie podoba się władzy. PZPR uznaje przedstawienie za antyradzieckie, Ministerstwo Kultury i Sztuki zdejmuje "Dziady" za afisza. Decyzja rozpoczyna bunt studentów. 8 marca, w proteście przeciwko działaniom władz i w obronie represjonowanych kolegów studenci zwołują wiec na dziedzińcu UW. 🔹 Czy "polski" Marzec wpisuje się w obserwowany na całym świecie bunt pokoleniowy, który miał miejsce w 1968 roku? 🔹 Co wspólnego ma przedstawienie "Dziadów" z wojną izraelsko-arabska, tzw. wojną 6-dniową? 🔹 Jakie lekcje z Marca 1968 roku wynikają dla polskiego społeczeństwa?

W 40. rocznicę Marca '68 roku Krystyna Piotrowska stworzyła instalację wideo "Wyjechałem, wyjechałam z Polski bo…", w której pytała kilkudziesięciu "marcowych emigrantów", Żydów zmuszonych do opuszczenia Polski, o okoliczności wyjazdu. Każdy z nich odpowiada na to pytanie dwukrotnie - po polsku oraz w języku kraju, do którego wyemigrował.

8 marca mija 45 lat od wiecu na Uniwersytecie Warszawskim, który stał się początkiem tzw. wydarzeń marcowych - kryzysu politycznego, związanego z falą studenckich protestów oraz walką wewnątrz PZPR, rozgrywaną w atmosferze antysemickiej i antyinteligenckiej propagandy.

Opowieść profesora Dudka na temat Marca '68. Wykład ilustrowany archiwalnymi nagraniami i zdjęciami.

Marzec 1968 r. był protestem pokoleniowym. W różnych częściach Europy i świata młodzi ludzie wychodzili na ulice. W połowie lat sześćdziesiątych w dorosłość wkroczyło pokolenie powojennego wyżu demograficznego. W Polsce nigdy jeszcze nie było tylu młodych w podobnym wieku. Punktem odniesienia dla ich aspiracji nie była już II Rzeczpospolita. Na miarę swoich możliwości starali ubierać się i wyglądać jak ich rówieśnicy na Zachodzie. Słuchali zagranicznej muzyki.

Epokę Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej dzielą na kolejne etapy jej historii kryzysy społeczno‑polityczne. Jednym z nich był ten, który miał miejsce w marcu 1968 roku. Jest on specyficznym i skomplikowanym w swoich źródłach kryzysem, bo nie miał przebiegu podobnego do wcześniejszych, kiedy to zbuntowani robotnicy wychodzili na ulice albo strajkowali w zakładach. Wydarzenia marca 1968 r. to przede wszystkim bunt polskiej młodzieży, młodych robotników i studentów. Wśród zatrzymanych wówczas przez Milicję Obywatelską uczestników protestów było około 950 robotników poniżej 30‑tego roku życia i 550 studentów. Lawinę protestów, która rozpoczęła się po tym, jak władze komunistyczne zakazały wystawiania spektaklu Dziady Adama Mickiewicza w reżyserii Kazimierza Dejmka, komuniści wykorzystali do zorganizowania antyinteligenckiej oraz antysemickiej nagonki. Efektem tych wydarzeń stała się m.in. masowa emigracja z kraju obywateli polskich pochodzenia żydowskiego.

Rozmowa Karoliny Lewickiej z prof. Andrzejem Friszke w audycji "Powrót do przeszłości".

W latach sześćdziesiątych wzrostowi dobrobytu na Zachodzie towarzyszyły głębokie przemiany społeczne. Jednocześnie w USA nasilały się protesty przeciw dyskryminacji Afroamerykanów. Protesty we Francji i w Zachodnich Niemczech oprócz haseł antywojennych i lewicowych w większym stopniu niż w USA eksponowały potrzebę demokratyzacji stosunków panujących na wyższych uczelniach. Napięcia w państwach bloku sowieckiego miały inny charakter. W Polsce doszło do tzw. wydarzeń marcowych, a w Czechosłowacji miała miejsce Praska Wiosna.